1. Zatem wszystkie te rozwlekłe mowy, jak to się często okazuje, zawiera- jąnader odrażający charakter i są pełne wielorakich niedorzeczności. Na przy kład, jeśli zwykły człowiek chciałby zrozumieć słowa Ewangelii, które Jezus kieruje do Piotra, mówiąc stań za Mną szatanie, jesteś Mi zawadą, bo nie myślisz o rzeczach boskich, lecz jedynie o ludzkich, ale w innym miejscu tenże powiada: Ty jesteś Piotr, i na tej skale wybuduję mój Kościół oraz tobie dam klucze królestwa niebieskiego.

2. Zatem potępił on Piotra do tego stopnia, że traktuje go jako szatana, którego usuwa z widoku, i jako skandal, ponieważ ten nie miał pojęcia o Jego boskości. Jeśli więc przeklina go tak, jak gdyby ten dopuścił się grze chu śmiertelnego, a stąd nie chce go więcej widzieć i odrzuca go niczym człowieka skazanego na zatracenie, to jakże wyjaśnić to stwierdzenie, czy niące go przywódcą uczniów?

3. Czyż każdy o zdrowym rozsądku, kto czyta te słowa i następnie słyszy Chrystusa mówiącego, jak gdyby zapomniał potępienia Piotra: ty jesteś Piotr i na tej skale wybuduje mój Kościół i daję tobie klucze królestwa niebieskiego, nie śmiałby się z tej historii? Czyż taki człowiek nie wybuchnąłby śmiechem, jak w teatrze? Czyż nie krzyczałby głośno słów obelżywych? Czyż nie powiedziałby do siedzących obok niego: on chyba był pijany traktując Piotra jako szatana i pod wpływem wina wypowiedział takie słowa albo kiedy z tego samego człowieka uczynił za rządcę kluczy, to musiał bujać w obłokach.

4. Jakże Piotr, człowiek o słabej woli, co wykazał w wielu okolicznościach, mógłby być fundamentem Kościoła? Gdzie znajdziemy dowód rozsądku w jego postępowaniu lub kiedyż pojawia się on jako mąż właściwego rozeznania i zdecydowania? Może wtedy, kiedy jest całkowicie wystraszony przez służącą, przeląkł się słowa Jezus i przysięga trzy razy, że nie jest uczniem, co wcale nie było konieczne? Jeśli Jezus miał racje traktując Piotra jako szatana, co oznacza kogoś, komu brakuje jakiejkolwiek oznaki religijności, to równocześnie postępuje niekonsekwentnie, oferując Piotrowi przywództwo Kościoła.